Langenboom viert de honderdste verjaardag van inwoner Koos Verstegen
LANGENBOOM - Koos Verstegen, geboren en getogen en nog steeds woonachtig in Langenboom, bereikt op donderdag 13 februari de bewonderenswaardige leeftijd van 100 jaar. Zijn naamplaatje wordt dan ook toegevoegd aan het honderdjarigenbankje dat in zijn woonplaats staat. Ook kan hij, zoals de traditie voorschrijft, bezoek van de burgemeester verwachten.
Bijna alles zelf
Je zou het niet verwachten van een honderdjarige, maar Koos Verstegen woont nog 'gewoon' thuis. Hij heeft poetshulp, maar voor de rest runt hij zijn eigen houden. Boodschappen doen en koken is nog steeds de normaalste zaak van de wereld. Autorijden overigens ook. "Ik mag erg graag autorijden", zegt Koos. "Dat is ook mijn enige vervoersmiddel op het moment, want fietsen is moeilijk. Gelukkig is mijn rijbewijs nog drie jaar geldig."
Zestig jaar getrouwd geweest
Hij kijkt terug op een mooi leven met een fijn gezin. " Ik heb drie kinderen gekregen, maar ik tel er zes, want de partners horen er ook gewoon bij. Zestig jaar ben ik getrouwd geweest met Riek, tot haar overlijden. Ik heb zelf mantelzorg voor haar gedaan. Dan stond ik een paar keer per nacht op om haar te verzorgen."
Jongste van het elftal
Terugkijken op trotse moment uit zijn leven, landt Koos op een mooie herinnering van toen hij een jonge voetballer van 17 was. "Ik stond in het eerste elftal van de lokale voetbalvereniging, en was veruit de jongste. Dat vond ik geweldig. Er hangt ook een foto ter herinnering daaraan in het clubhuis." Tegenwoordig houdt hij het meer bij kaarten. "Dat doe ik al mijn hele leven. Ik heb een geweldige kaartclub."
Honderdjarigenbankje
Midden in Langeboom staat een bankje waarop de namen van alle inwoners staan die de magische leeftijd van 100 bereikten. "De middag van zijn verjaardag wordt een plaatje met zijn naam erop onthuld", vertelt zoon Marco. "Dan is mijn vader één van de twee nog levende inwoners van Langenboom van boven de 100 jaar."
Zo lang het nog goed gaat
Zoon Marco hoopt nog lang van de aanwezigheid van zijn vader te kunnen genieten. Koos hoopt er zelf ook nog wel even te zijn. "Zo lang ik gezond ben en me goed voel, en mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen herken, ga ik graag door. Als dat er niet meer is, hoeft het niet meer van mij."
